Kan je menselijke emoties vertalen in kunst? Brengt de liefde geluk of pijn? En hoe verklank je de liefde in muziek? Het waren vragen die in de barok door de hoofden van geletterden en kunstenaars zweefden. In Italiaanse steden bestonden ‘accademie’, een soort discussiegroepen waar dergelijke vragen druk werden besproken. In Venetië werd in 1630 de Accademia degli Incogniti opgericht. Een van de leden was Giulio Strozzi, een dichter die libretti schreef voor opera’s van Claudio Monteverdi en Francesco Cavalli. Strozzi richtte in 1637 zelf een spin-off op van de Accademia degli Incogniti, namelijk de Accademia degli Unisoni. Tijdens de bijeenkomsten werd gezongen door zijn dochter Barbara (1619-1677).
Meerdere decennia lang was Barbara Strozzi een belangrijke speler in het Venetiaanse muziekleven. Ze was niet alleen zangeres, maar componeerde ook. Bestuderen we de muziek die ze voor zichzelf schreef, dan blijkt dat ze een bijzonder soepele stem moet hebben gehad. Ze componeerde geen opera’s – een geliefd genre in de tijd – maar wel solomadrigalen, aria’s en cantaten. Haar muziek is nooit gratuit virtuoos, maar laat de stem schitteren in een comfortabel register.
Barbara Strozzi kon van haar muziek leven, zonder de financiële hulp van een echtgenoot (ze is nooit getrouwd geweest, maar had wel vier kinderen). Ze publiceerde acht muziekbundels, wat meer is dan haar collega’s. En die collega’s, dat waren mannen. De muziekgeschiedenis is jarenlang enkel door mannen geschreven – of dat denken we althans. Vrouwen hebben echter een belangrijke rol gespeeld. Barbara Strozzi bewijst dat zij niet in de schaduw werkte, maar dat ze haar eigen muzikale identiteit had, en daar ook van kon leven. Met Claire Lefilliâtre, Dorothee Mields en Romina Lischka wordt haar muziek alle eer aangedaan.
