Was de middeleeuwse polyfonie een muzikale mutatie? Een monster dat de grenzen van het natuurlijke overschreed? Terwijl 11de-eeuwse kerkgeleerden fulmineerden tegen deze ‘aberratie’, dreven componisten de provocatie tot het uiterste. Van Alain de Lilles hymne Exceptivam actionem, die Gods ‘tegennatuurlijke’ schepping op de korrel neemt, tot de bijtende zelfspot van Jacob de Senleches en Solage: dit is muziek die haar eigen bestaansrecht ondermijnt. Graindelavoix, nooit bang voor experiment of controverse, kiest resoluut de kant van de muiters. Met negen stemmen en drie instrumenten duiken ze in dit ‘crisisrepertoire’ dat door de eeuwen heen is blijven schuren en schokken.
